Do metali toksycznych zaliczamy m.in. ołów, kadm i rtęć.

Metale śladowe krążą w środowisku w naturalnym cyklu przyrody. Jednak działalność przemysłowa człowieka jak górnictwo, spalanie paliw kopalnych, hutnictwo, metalurgia i inne tradycyjne aktywności ludzkie mogą zmienić naturalny obieg metali śladowych i znacząco zwiększyć ich poziom w środowisku. W środowisku wodnym metale śladowe występują w postaci związków rozpuszczalnych i nierozpuszczalnych, rozmieszczonych w wodzie, osadach i w tkankach organizmów. Większość z metali śladowych odgrywa rolę mikroelementów ważnych dla utrzymania życia organizmów, a własności toksyczne przejawia wyłącznie kiedy stężenie dostępne dla organizmu przewyższa wartość niezbędną dla zaspokojenia potrzeb żywieniowych. Metale śladowe takie jak miedź, żelazo, cynk, mangan, kobalt i selen mają zasadnicze znaczenie dla metabolizmu. Równocześnie ekspozycja organizmów wodnych na duże stężenia tych samych pierwiastków może niekorzystnie oddziaływać na ich zdrowie albo spowodować śmierć. Inne metale śladowe, jak ołów, kadm i rtęć, nie odgrywają ważnej roli w cyklu życiowym organizmów, ale mogą być toksyczne, jeśli znajdują się w środowisku powyżej pewnych stężeń.